من تو را میشناسم
   با روسری ابری
          ودست هایی که آفتابند
        من میدانم
        که پرندگان در هوای تو مؤمن میشوند
    و آخرین شب
      از تو می درخشد
من تو را می شناسم
             روسری بردار!
        دست هایم  در طلبند
         و خدا در انتظار ...
            از دریچه بوی داس
              گل های پرده را آشفته میکند
            روسری بردار...
               من کنار آویشن ایستادم
         با دو شمع در دستم
               و دو ماه در پیشانیم
         بیا بنشینیم
                   بر صندلی هایی
               که از جنس ما نیستند
              می دانم
                     روزی گم میشوم
                         به مادرم گفتم :آدرسی در جیب من بگذار!

ازخواب پا شدند تفنگ و پرنده و...      کم کم رها شدند تفنگ و پرنده و....
پشت سکوت ساکت مرد شکارچی   تک تک صدا شدند تفنگ و پرنده و...
این چندمین گلوله این چندمین خطا   کفر خدا شدند تفنگ و پرنده و...
امروز سیر سیر نشستند و گپ زدند   تا آشنا شدند تفنگ و پرنده و...
با آخرین گلوله ی داغ شکارچی        از هم جدا شدند تفنگ و پرنده و...

  با آخرین گلوله خودش را شکار کرد
                                    غرق عزا شدند تفنگ و پرنده و...                                  
    

شاید برای گفتن این راز مگوی
برای هر چه که مال من نیست
برای تو
برای جوراب های آن آدم برفی
که عطسه بلد نبود
تا صبر بیاورد...
شاید دیر است...
من هیچگاه نخواستم
پشت این ایستگاه
گریه کنم
و به انتظار آن هیچ کس
شاعر شوم
من از پرچین ها میترسم
و خرچنگ ها
وقتی کسی نباشد
وتاریک باشد اتاقم
و تاریک باشد سرم
من از شب می ترسم
یکی بیاید و
گریه های مادرم را
ضبط کند برای روزی
که بی آفتاب
و ابر است
و از سنگ مزارم صد سال می گذرد

از همه ی بعداز ظهر ها سلام میکنم
و  می گویم که من آمده ام که بمانم..
اگر مرا باد برد به حساب خودم نگذارید
من پسر عموی آخرین برگم.


               

سلام

درکنار همه ی این حرف های قدیمی تر از توکاهای مرده
کسی ایستاده
که یک روز دلش را باد برد
و کسی نفهمید
چرا من سنگ شدم؟
درست پشت همین حرف
زنی
تمام نقطه های مرا در خورجین اش
نگاه می دارد
و هی میگوید
آخرین ....
شاید نمی داند که مرگ
نقطه ندارد..